Δολοφονία Φλόυντ: από το Νυαρλαθοτέπ στο “Στόμα της Τρέλας”

Είχα γράψει στις αρχές του χρόνου, ότι το 2020 προβλέπεται αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα χρονιά. Κι έχουμε ακόμα έξι μήνες. Και μετά έρχεται και το 2021… Οι εξελίξεις τρέχουν με καταιγιστικό ρυθμό και η αποκρυπτογράφηση της Μορφοδιάταξης μοιάζει με την προσπάθεια να ξεμπερδέψει κανείς μια ομελέτα.

Καταρχάς δυο επισημάνσεις, φαινομενικά άσχετες, προτού προχωρήσουμε. Η προ κορωνοϊού εποχή μπορεί να φαντάζει πολύ μακριά στο χρόνο, αλλά σίγουρα θυμάστε τα εξής:

• Την ιστορία με τα χιτζάμπ, τις μπούρκες, τις μαντίλες, τις «κουκούλες» τέλος πάντων των γυναικών του Ισλάμ, μια ιστορία που είχε προκαλέσει τεράστια αναταραχή στη Δυτική Ευρώπη.

• Εκείνο το αντιπαθητικό μικρομέγαλο, την Γκρέτα, την Προστάτιδα Αγία των οικοταλιμπάν (και βολική βιτρίνα πολύ μεγαλύτερων συμφερόντων –προκειμένου να τρώνε σανό οι Χρήσιμοι Ηλίθιοι κάθε απόχρωσης) που μας κούναγε το δάχτυλο και απαιτούσε να σταματήσουν οι αεροπορικές πτήσεις, να κλείσουμε τα εργοστάσια, να πετάξουμε τα αυτοκίνητα, προκειμένου να εκλείψει το Αποτύπωμα Άνθρακα, το Ύστατο Αμάρτημα του 21ου αιώνα.

Λοιπόν…

Πρώτον, τα πιο ξέφρενα όνειρα των Μουσουλμάνων φονταμενταλιστών έγιναν πραγματικότητα: οι πάντες και οι πάσες στη Δύση κυκλοφορούν οικειοθελώς με μάσκες, κρύβοντας το πρόσωπό τους σε μια (ξεκάθαρα συμβολική) προσπάθεια να εξορκίσουν την πανδημία (του φόβου και της βλακείας). Έχετε ακούσει τώρα τελευταία κάτι για τη διαμάχη για τις μπούρκες; Όχι βέβαια.

Δεύτερον, τα πιο ξέφρενα όνειρα της Γκρέτας και των ομοϊδεατών της έγιναν πραγματικότητα (έστω και πρόσκαιρα): lockdown παγκοσμίως, ουρανοί δίχως αεροπλάνα, ωκεανοί δίχως πλοία, δρόμοι χωρίς αυτοκίνητα, εργοστάσια να υπολειτουργούν, τη Φύση να καλύπτει (πρόσκαιρα) το κενό (και την παγκόσμια οικονομία σε ελεύθερη πτώση, αλλά το θέμα είναι ότι «σώθηκαν ζωές», έτσι δεν είναι;)

Με αυτά δεν υπονοώ συνωμοσιολογική προσέγγιση, με την συμβατική, ρηχή έννοια. Άλλα υπονοώ. Αλλά όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, κι όποιος δεν κατάλαβε, δεν θα μπορέσει μάλλον να καταλάβει. Anyway…

Πάμε αλλού τώρα.

Ένα μήνα και περισσότερο μετά το θάνατο του Τζωρτζ Φλόυντ στη Μιννεάπολη των ΗΠΑ, ένα πρωτόγνωρο κύμα ιστορικού ρεβιζιονισμού σαρώνει όχι μόνο την Αμερική, αλλά και πολλές άλλες χώρες. Ο ΟΡ.Κ (Oρθοπολιτικός Καρκίνος) έχει εξαπολύσει μαζική και καλά ενορχηστρωμένη επίθεση –κάτι που καμουφλάρεται επιδέξια και θαυμάσια με τη γνωστή καραμέλα με γεύση σανού που πλασάρεται από τους βόθρους των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης. Γκρέμισμα ανδριάντων και αγαλμάτων «ρατσιστών», απόσυρση «ρατσιστικών» προϊόντων, αναδρομική λογοκρισία σε «ρατσιστικά» φιλμ και βιβλία, αυτολογοκρισία και άλλα πολλά, σε μια άνευ προηγουμένου ταλιμπανική/ σταλινική εκστρατεία ξαναγραψίματος της ιστορίας –εκστρατεία που μπροστά της το ρετουσάρισμα των φωτογραφιών στην κομμουνιστική Ρωσία φαντάζει αθώο παιδικό παιχνίδι.

Όταν έγραφα εκείνη την περίφημη σειρά των άρθρων περί Παροντισμού προ ετών, ήξερα καλά πως ο ΟΡ.Κ είναι κατεξοχήν και αποκλειστικά παροντιστικός, επιχειρώντας να περάσει τα πάντα από την προκρούστεια κλίνη του, πετσοκόβοντας, λογοκρίνοντας και τεντώνοντας. Απλώς δεν φανταζόμουν ότι ο Παροντισμός θα ανακηρυσσόταν εν μία νυκτί το αδιαμφισβήτητο Νέο Παγκόσμιο Αφήγημα. Αλλά ένα Οικουμενικό Κβαντικό Τεκτονικό Συμβάν έχει παράξενες συνέπειες, έτσι δεν είναι; Τα έχουμε πει αυτά… Το Παρελθόν πολτοποιείται ανελέητα και μετατρέπεται σε ένα αχανές, άχρονο, νεκρό και στείρο Παρόν.

(Τα άρθρα μου περί Παροντισμού είναι ακόμα εδώ –προς το παρόν. Διαβάστε τα, προτού ο ΟΡ.Κ αρχίσει να κάνει μετάσταση και σε όσα είχε γράψει κανείς στο παρελθόν ).

Πολλά επισημάνθηκαν και γράφτηκαν για τις περίεργες συγχρονικότητες στο φόνο του Τζωρτζ Φλόυντ. Εντελώς επιγραμματικά:

• Θυμάστε που είχα γράψει κάμποσα για το θάνατο του μπασκετμπολίστα Κόμπε Μπράυαντ εδώ.

Ο Μπράυαντ και άλλοι συναθλητές του είχαν φορέσει σ’ έναν αγώνα του ΝΒΑ μπλουζάκια με την φράση «I Can’t Breath” το Δεκέμβριο του 2014, υποστηρίζοντας την οικογένεια του (μαύρου) Έρικ Γκάρνερ που είχε σκοτωθεί τον περασμένο Ιούλιο, όταν συνελήφθη από αστυνομικούς, ένας από τους οποίους του έκανε κεφαλοκλείδωμα, με αποτέλεσμα να πεθάνει.

• Ο (μαύρος) Τζωρτζ Φλόυντ δολοφονήθηκε στις 25 Μαΐου 2020 από τον (λευκό) αστυνομικό Ντέρεκ Σώβιν ο οποίος γονάτισε στο λαιμό του (συλληφθέντα) Φλόυντ επί 8 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα. Ο Φλόυντ επανέλαβε πολλές φορές τη φράση «I Can’t Breath”, η οποία μετά έγινε σύνθημα του κινήματος Black Life Matters.

• Το όνομα Φλόυντ (Floyd) προέρχεται από το ουαλλικό επίθετο llwyd (= γκρίζος), εξ ου και το πασίγνωστο όνομα Lloyd.

• Φλόυντ και Κόμπε Μπράυαντ ήταν κι οι δυο γιγαντόσωμοι, κι οι δυο μπασκεμπολίστες. Ο Μπράυαντ σκοτώθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2020. Ο Φλόυντ στις 25 Μαΐου 2020, ακριβώς πέντε μήνες αργότερα και μια μέρα μετά τα γενέθλιά του.

• Ο 41χρονος Κόμπε Μπράυαντ σκοτώθηκε μαζί με την 13χρονη κόρη του Τζιάννα. Ο 46χρονος Τζωρτζ Φλόυντ άφησε ορφανές δυο κόρες, μία εκ των οποίων είναι η 6χρονη Τζιάννα.

• Ο αστυνομικός Ντέρεκ Σώβιν είχε φάει πολλές καταγγελίες για υπερβολική χρήση βίας. Το επίθετό του (Chauvin) είναι γαλλικής προέλευσης και έχει την ίδια ρίζα με το chauvinist (= σωβινιστής)

• Φλόυντ και Σώβιν εργάζονταν κάποια στιγμή σαν σεκιουριτάδες στο νάιτ κλαμπ El Nuevo Rodeo –αν και δεν είναι σίγουρο αν γνωρίζονταν.

Γυρνάμε τώρα στις παγκόσμιες ταραχές.

«Σποραδικές ταραχές συνεχίζουν να πλήττουν τις πόλεις της Ανατολικής Ακτής, ενώ υπάρχουν αναφορές για βίαια επεισόδια σε Βοστώνη και Φιλαδέλφεια. Ό,τι άρχισε τοπικά, έχει ξεσπάσει πλέον σε παγκόσμια επιδημία. Μια επιδημία κολοσσιαίων διαστάσεων, από φαινομενικά αναίτιες πράξεις βίας».

Απόσπασμα από πρόσφατο δελτίο ειδήσεων; Α, μπα! Είναι απόσπασμα από το σενάριο της ταινίας «Στο Στόμα της Τρέλας» («In the Mouth of Madness»), του Τζων Κάρπεντερ, γυρισμένης το 1995. Ο τίτλος είναι φυσικά παράφραση του «At the Mountains of Madness», του μυθιστορήματος υπερφυσικού τρόμου του Χάουαρντ Φίλλιπς Λάβκραφτ. Ο Λάβκραφτ ήταν ο δημιουργός της περίφημης Μυθολογίας Κθούλου η οποία συνεχίζει να επηρεάζει τέχνη και πραγματικότητα, έναν αιώνα μετά την δημιουργία της (και θα συνεχίσει να επηρεάζει),.

«Οι άνθρωποι θ' άρχιζαν να μοιάζουν με τους Μεγάλους Παλαιούς. Θα γίνονταν αχαλίνωτοι και ασύδοτοι, πέρα από το καλό και το κακό, αδιαφορώντας για νόμους και ηθική και ξεσπώντας σ' ένα ξέφρενο ξεφάντωμα μέσα σ' ένα πανδαιμόνιο από κραυγές και σκοτωμούς. Μετά οι λευτερωμένοι Παλαιοί θα τους δίδασκαν νέους τρόπους ν' αλαλάζουν, να σκοτώνουν και να ξεφαντώνουν και ολάκερη η Γη θα φούντωνε σ' ένα ολοκαύτωμα έκστασης...» (Το Κάλεσμα του Κθούλου - μτφρ Γ. Μπαλάνος),

Το «Στόμα της Τρέλας», παρότι δεν προσδιορίζεται συγκεκριμένα, αναφέρεται στην έλευση των Μεγάλων Παλαιών, των τρομερών αποτρόπαιων θεοτήτων, μέσω των μυθιστορημάτων ενός συγγραφέα τρόμου, ο οποίος επηρεάζει αλλόκοτα τους αναγνώστες του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια επιδημία βίας άνευ προηγουμένου, που επεκτείνεται σε όλο τον κόσμο. Και η ταινία τελειώνει ως εξής:

«Αυτή η απίστευτη επιδημία μαζικών τυχαίων φόνων έχει εξαπλωθεί σε κάθε πόλη του πολιτισμένου κόσμου. Κάθε ώρα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι μολύνονται και οδηγούνται σε αναίσθητες πράξεις ακραίας βίας… Αν για κάποιο λόγο είστε ένας από εμάς που δεν έχει μολυνθεί, βρείτε καταφύγιο αμέσως. Μην εμπιστεύεστε φίλους ή συγγενικά πρόσωπα…»

Μπας και σας θυμίζει κάτι από το δικό μας κόσμο αυτό; Μα, θα πείτε, δεν έχουμε φτάσει σε τέτοια επίπεδα!

Ναι… Ακόμα... Μην κρύβεστε πίσω από το δάχτυλό σας. Εμβρόντητοι μείνατε με όλα όσα συνέβησαν το τελευταίο εξάμηνο. Οι νόμοι των πιθανοτήτων λένε ότι θα συνεχίσετε να εκδηλώνετε... εμβροντησία και στο άμεσο μέλλον.

Στο έργο του Λάβκραφτ, ο θεός Νυαρλαθοτέπ ειναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους Μεγάλους Παλαιούς και τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος μπορεί να μιλήσει με τον Νυαρλαθοτέπ με την έννοια που μιλά σε έναν άλλο άνθρωπο. Στην πρώτη ομώνυμη ιστορία (το 1920, πριν από ακριβώς 100 χρόνια, έτσι;) ο Νυαρλαθοτέπ, το «Έρπον Χάος» ειναι ένας ψηλός, μελαψός άντρας, που μοιάζει με Αιγύπτιο φαραώ και τριγυρνά στη Γη μαζεύοντας φανατικούς οπαδούς. Οι οπαδοί του χάνουν την επίγνωση της πραγματικότητας και όλα φαίνονται να οδηγούνται προς μια παγκόσμια κατάρρευση.

Ο Μαύρος Άνθρωπος (θυμίζει κάτι;). Που μαζεύει λεγεώνες ακολούθων (θυμίζει κάτι;). Που χάνουν την επίγνωση της πραγματικότητας (θυμίζει κάτι;). Που όλα φαίνονται να οδηγούνται προς μία παγκόσμια κατάρρευση (θυμίζει κάτι;)

«Οι παλιοί θρύλοι» γράφει ο Λάβκραφτ , «είναι αόριστοι και συγκεχυμένοι, ενώ κατά τα ιστορικά χρόνια όλες οι προσπάθειες γεφύρωσης των απαγορευμένων αβύσσων φαίνονταν να συσχετίζονται με παράξενες και φοβερές συμμαχίες με πλάσματα και αγγελιαφόρους από έξω. Στους θρύλους κυριαρχούσε η πανάρχαιη μορφή του αντιπροσώπου, ή αγγελιαφόρου κάποιων κρυφών και τρομερών δυνάμεων: του «Μαύρου Ανθρώπου» της μαγικής παράδοσης και του Νυαρλαθοτέπ του Νεκρονομικόν»

Στο καθαρόαιμα λαβκραφτικό «Στόμα της Τρέλας» η κοινωνία καταρρέει σταδιακά. Σε κάποια φάση ένας πιτσιρικάς γράφει με σπρέι στον τοίχο:

Θα μπορούσε να πήγαινε να γράψει «I Can’t Breath” (στην πραγματικότητα ήθελε να γράψει «I Can See»). Αλλά προτού προλάβει να το γράψει, ένας (λευκός) αστυνομικός τον έχει μπαγλαρώσει και τον ξυλοφορτώνει.

Κι ο πρωταγωνιστής της ταινίας που πλησιάζει, αντιμετωπίζεται ως εξής.

Ένα από τα βιβλία τρόμου που προκαλούν την πανδημία δολοφονικής τρέλας έχει τίτλο Breathing Tunnel. «Breathing tunnel» είναι η «αναπνευστική οδός», η τραχεία, πάνω στην οποία γονάτισε ο Σώβιν με αποτέλεσμα το «I Can’t Breath” και το θάνατο του Φλόυντ.

Αν η αστυνομική βία μοιάζει οικείο μοτίβο, ας δούμε λίγο την παλιά ταινία με την οποία ο Τζων Κάρπεντερ έκανε αισθητή την φιλμική παρουσία του, το 1976. Πρόκειται για το χαμηλού προϋπολογισμού φιλμ «Assault on Precinct 13» («Ο Αστυνομικός Σταθμός 13 Δέχεται Επίθεση»), που είναι ακριβώς αυτό: στο Λος Άντζελες όπου η βία τόσο των συμμοριών όσο και της αστυνομίας έχει ξεπεράσει κάθε όριο, ορδές από συμμορίτες επιτίθενται σε ένα αστυνομικό σταθμό που υπολειτουργεί. Η συμπεριφορά των επιτιθέμενων αγγίζει τα όρια του υπερφυσικού (τα πτώματα εξαφανίζονται, κ.α).

Αν οι συμμορίτες έκαναν λαμπόγυαλο το Precinct 13 στην ταινία, στη Μιννεάπολη, το οργισμένο πλήθος έκανε λαμπόγυαλο το Precinct 3.

Στην ταινία όλα αρχίζουν όταν στο πλαίσιο της μεταφοράς κρατουμένων, η κλούβα αναγκάζεται να κάνει στάση στο Precinct 13, επειδή ένας (λευκός) κρατούμενος αρρωσταίνει απότομα και δεν μπορεί να ανασάνει.

Σε κάποια φάση, στα κρατητήρια του Precinct 13, είναι γραμμένο ξεκάθαρα με μαρκαδόρο το όνομα Lloyd (= Floyd). Άγνωστο τι ήθελε να δείξει με αυτό ο Κάρπεντερ (αν το έκανε εκούσια).

Κι όλα αυτά βέβαια, είναι παρεπόμενα της πανδημίας. Για την ακρίβεια είναι παρεπόμενα των lockdown. Θα αφήσω τον φίλο δημοσιογράφο Γιάννη Ρέπιτς να σας το πει με τα δικά του λόγια (από ανάρτησή του στο FB εδώ οι υπογραμμίσεις δικές μου).

«…Μόλις κλείσετε έναν πληθυσμό με ένα εκτελεστικό διάταγμα, με βάση την προφανή άγνοια και τον φόβο, στέλνετε ένα μήνυμα ότι τίποτα δεν έχει πλέον σημασία!. Τίποτα δεν είναι αληθινό, μόνιμο, σωστό, ή λάθος και ίσως επίσης να τα καταστρέψετε όλα. Κυριολεκτικά απελευθερώνεις την κόλαση...[…] Αυτό είναι ο μηδενισμός. Είναι μια έκφραση απόγνωσης. Είναι μια κραυγή ενάντια στην ιδέα ότι το μέλλον και το παρελθόν πρέπει να έχουν οποιαδήποτε σχέση μεταξύ τους. Μπορεί επίσης να γκρεμίζει τα μνημεία, να πυρπολεί τα κτήρια. Να δημιουργεί ταραχές στους δρόμους. […] Η οργή που “περιορίστηκε” από τον εγκλεισμό μεταξύ 15 Μαρτίου και 1 Ιουνίου 2020 εκφράστηκε με πολλούς τρόπους. Το γνωρίζετε αυτό από τη ζωή σας. Σκεφτείτε τις σχέσεις που έχουν καταστραφεί, πώς έχετε βγάλει τον θυμό σας σε αυτούς που αγαπάτε, και σε εσάς, και πώς είπατε και κάνατε πράγματα που θα ήταν αδιανόητα... πέρυσι. Οι «κλειδοκράτορες» μας έκαναν όλους παθητικούς. Και δεν είναι μόνο η αύξηση των αυτοκτονιών και των υπερβολικών δόσεων ναρκωτικών. Είναι η περιστασιακή σκληρότητα που έκαναν τους ανθρώπους κακούς κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, και ο τρόπος με τον οποίο οι παλιοί κώδικες συμπεριφοράς, πειθαρχίας, χαρακτήρα και ακεραιότητας ξαφνικά μας φάνηκαν άσχετοι. Η αλήθεια και τα ψέματα αναμείχθηκαν σε ένα χυλό σύγχυσης».

Κατά τα άλλα, «σώθηκαν ζωές όμως!», έτσι δεν είναι;

Άλλωστε ο Τζων Κάρπεντερ έχει πιάσει τα προμηνύματα από παλιά. Στο θρυλικό «The Thing» του 1982 (το πρώτο μέρος της κθουλικής τριλογίας του), το αποτρόπαιο εξωγήινο τέρας που ανακαλύπτεται στους πάγους της Ανταρκτικής (ακριβώς εκεί που εκτυλίσσονται τα «Βουνά της Τρέλας» του Λάβκραφτ) απειλεί να μολύνει όλο τον ανθρώπινο πληθυσμό, αν ξεφύγει. Επειδή έχει την ικανότητα να μιμείται την ανθρώπινη μορφή (αφού σκοτώσει πρώτα τον άνθρωπο ξενιστή), προκαλεί ένα γενικευμένο κύμα δολοφονικής παράνοιας και ένα αιματηρό (και φλεγόμενο) φινάλε.

Αλλά και στο «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» (1981), του Κάρπεντερ, το Μανχάτταν βρίσκεται σε μόνιμο lockdown και μετατρέπεται σε μια τεράστια φυλακή υψίστης ασφαλείας, όπου η βία και το έγκλημα έχουν φτάσει σε πρωτοφανείς διαστάσεις.

Και κάτι ακόμα. Ο Νυαρλαθοτέπ, «θα ενδυθεί με τη θωριά του ανθρώπου, την κέρινη μάσκα και το μανδύα που αποκρύπτει και θα κατέλθει από τον Κόσμο των Επτά Ήλιων για να παραπλανήσει…» («The Whisperer in Darkness», Χ.Φ. Λάβκραφτ). Εδώ οι Επτά Ήλιοι μπορεί να παραπέμπουν τόσο στις Πλειάδες, όσο και στη Μεγάλη Άρκτο η οποία αποτελείται από επτά (βασικά) άστρα.

Στις 6 Ιουνίου ανακοινώθηκε ότι η «ουρά» της Μεγάλης Άρκτου είναι το επίκεντρο ενός σχεδόν τελεία κυκλικού τόξου αποτελούμενο από υπεριώδεις εκπομπές, το οποίο απλώνεται σε μια έκταση 30 μοιρών στον ουρανό του βόρειου ημισφαίριου. Το τόξο αποτελείται από συμπιεσμένο, ενεργειακά διεγερμένο υδρογόνο ανάμεσα στα άστρα και αν το τόξο επεκταθεί, σχηματίζει έναν τέλειο κύκλο με διάμετρο 60 μοίρες (μεγάλο τμήμα του ουρανό) που περικλείει πλήρως την Μεγάλη Άρκτο. Εικάζεται ότι το τόξο είναι κύμα κρούσης από έκρηξη σουπερνόβα που συνέβη πριν ίσως 100.000 χρόνια, σε απόσταση 600 ετών φωτός.

Αλλά… «Όπως Πάνω, Έτσι και Κάτω», όπως έλεγε κι ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Θυμήθηκα και τον άλλον μεγάλο εσωτεριστή και ερμητιστή του 17ου αιώνα, τον Robert Fludd. Σας θύμισε το Floyd-Lloyd; Μπα, απλή σύμπτωση κι αυτό…